ТЯЖЕТА

Обилие, полнота

. Внѣшнии нашь члв҃къ истлѣваеть, но утрьнии понавляеться дн҃ь и дн҃ь. Еже бо нына [так!] легъко печали нашея по преспѣнию въ преспѣние вѣчную тяжету [вар. XII–XIII вв.

: тяжесть] славѣ сдѣловаеть намъ (βάρος δόξης). (2 Кор. IV, 17) Апост. (Воскр.) III, 48. XIV в.

– Ср. тяжесть.