ТОЖДЕВѢРНЫЙ

в знач. сущ. Единоверец

. Не подобаетъ убо никакояже вины ради съ гнѣвомъ двизатися на тождевѣръныя [Сб.Тр.&sup&1&sup&, 70. XII–XIII вв.

: тожевѣрьныя], нъ тъчиу на своя страсти (κατὰ τοῦ ὁμοπίστου). Панд.Ант.&sup&1&sup&, 41. XI в.

Сеи ж<е> ст҃ы великыи снем... Ариа изверже и ины тождевѣрныа (ὁμοφρόνους). Хрон.Г.Синк., 196. XV в. Слышав же нѣкто уноша... яко крс҃тиани сут<ь> и ищут тождевѣрных, доносит ему (ὁμοπίστους). (Ж.Вас.Амас.) ВМЧ, Апр. 22–30, 971. XVI в.

– Ср. тожевѣрный.