|
דווקא דאָרטן, אינעם מידבר, ווען ייִדן האָבן באַקומען די תּורה און האָבן זיך אויסגעלערנט, ווי אַזוי צו פֿירן זיך לשם־שמים, זענען זיי געוואָרן "מלכים"; און דווקא דאָרטן, אינעם מידבר, אָן קיין סטאַבילן היימאָרט און לעבנס־שטייגער, אָבער פֿרײַ און טיף באַגײַסטערט, זענען זיי געוואָרן אַ פֿאָלק.
דער חג־הפּסח הייסט "זמן־חרותנו" — די צײַט פֿון אונדזער פֿרײַהייט. די טעמע פֿון פֿרײַהייט ווערט כּסדר דערמאָנט אין דער הגדה — צומאָל בפֿירוש, צומאָל טיף באַהאַלטן אינעם באַדײַט פֿון די ווערטער. בײַם סדר דערמאָנען מיר פֿיר סאָרטן ייִדן: אַ חכם, אַ רשע, אַ תּם און "דער, וואָס ווייסט נישט, ווי אַזוי צו פֿרעגן". דער חכם פֿרעגט: "וואָס זענען די דאָזיקע באַפֿעלן און געזעצן, וואָס דער אייבערשטער האָט אײַך געגעבן"?; דערנאָך פֿרעגט דער רשע: "וואָס איז פֿאַר אײַך די דאָזיקע עבֿודה"? אין דער הגדה שטייט, אַז דעם רשע זאָל מען "צעברעכן די ציינער" (דאָס הייסט, "פֿאַרשטאָפּן דעם פּיסק") — פֿאַר דעם, וואָס ער האָט געזאָגט "פֿאַר אײַך, און נישט פֿאַר אים".
די פֿראַגע פֿונעם רשע קלינגט, אָבער, כּמעט פּינקטלעך אַזוי, ווי די פֿראַזע פֿונעם חכם — בלויז אויסגעדריקט אַ ביסל אַנדערש. |
|
|
|
|
Print version |
Save to file
|