1.
פֿאָרווערטס
2008.08.15
מען
דאָקטערט
זיך
,
מען
לויפֿט
צום
פֿריזיער
אַנדאָלירן
און
פֿאַרבן
די
האָר
,
מ
רעדט
אַ
סך
אויפֿן
טעלעפֿאָן
—
און
די
פֿאַרווײַלונג
באַשטייט
פֿון
שפּילן
קאָרטן
און
קאָקעטירן
.
פֿאַראַן
מער
אַלמנות
ווי
אַלמנס
,
גייט
מען
וווינען
צוזאַמען
ווײַל
מען
וויל
נישט
זײַן
אַליין
.
מען
קוקט
אויפֿן
לעבן
ווי
אויף
אַ
נישט
צו
ווײַטן
הוראַגאַן
וואָס
רוקט
זיך
אויף
זיי
אַמאָל
פּאַוואָליע
און
אַמאָל
האַסטיק
,
איז
לאָמיר
אַרײַנכאַפּן
איידער
דער
פֿאָררהאַנג
פֿאַלט
.
פֿינף
מינוט
פֿון
מיר
מיטן
אויטאָ
וווינען
מײַנע
קינדער
מיט
זייערע
משפּחות
.
נוץ
איך
אויס
די
צײַט
געווידמעט
מײַן
באָבעשאַפֿט
.
איך
קאָך
און
די
קינדער
באַלעקן
זיך
.
אַלעקס
־
חיימל
און
מענדעלע
זײַנען
שטאַרק
צוגעבונדן
צו
מיר
.
Print version
|
Save to file